[...] Η ελαιογραφία στη φύση ήταν ακόμη καινούργια τεχνική· αυτή η δυνατότητα είχε δοθεί για πρώτη φορά στους ζωγράφους στη δεκαετία του \'40, όταν εφευρέθηκαν τα σωληνάρια για τη μεταφορά των χρωμάτων. Σύμφωνα με τον Μπουντέν, ήταν ο μόνος τρόπος να αιχμαλωτίσεις την πρώτη εντύπωση, γιατί "ό,τι ζωγραφίζεις επιτόπου, έχει δύναμη, ένταση, μια ζωντάνια που δεν μπορεί να δημιουργηθεί στο ατελιέ". Η εξερεύνηση αυτών των ιδεών και του τοπίου γενικότερα θα αποτελούσαν το επίκεντρο της δουλειάς του Μονέ από τότε και στο εξής. Το καλοκαίρι του 1858 ζωγράφισε δύο τοπία δίπλα στον Μπουντέν· οι πίνακες αυτοί εκτέθηκαν αργότερα στη Χάβρη, αλλά σήμερα δυστυχώς έχουν χαθεί τα ίχνη τους. Ο Μπουντέν πήρε τον Μονέ μαζί του και στην Ονφλέρ, όπου τον έμαθε να παρατηρεί τις τονικές αποχρώσεις, την προοπτική και το φως. Αργότερα, ο Μονέ απέδωσε την απόφαση του να γίνει ζωγράφος σ\' αυτήν τη συνάντηση με τον Μπουντέν, με τον οποίο διατήρησε στενή επαφή σε όλη του τη ζωή. "Το ότι έγινα ζωγράφος το οφείλω στον Μπουντέν. Με την απαράμιλλη καλοσύνη του, ο Μπουντέν ανέλαβε την εκπαίδευση μου. Τα μάτια μου άνοιξαν σιγά σιγά, κατανόησα πραγματικά τη φύση, και ταυτόχρονα, άρχισα να την αγαπώ. Ανέλυσα τις μορφές της, μελέτησα τα χρώματα της. Έξι μήνες αργότερα..., ανακοίνωσα στον πατέρα μου ότι ήθελα να γίνω ζωγράφος και έφυγα για να σπουδάσω ζωγραφική στο Παρίσι".
[...] (απόσπασμα από το βιβλίο)